Mijn laarzen blijven kleven in de lemen bodem
der Batavieren. Mijn hart dwaalt onbevangen
door afgekaveld polderlandschap. Mijn longen
vullen zich met jouw naam en met mijn adem
ontsnappen duizenden gebeden. Ik ben niet
gekomen om uit te waaien; de wind is me te
hard. Het was niet de rivier die me hier lokte
maar jouw omarmend rijm, gefluister in het riet.
In dit grauwe groene modder regen land voelt
mijn ontheemde hart zich iets meer thuis door jou.

– Tycho Scholten
Winnaar Poëziewedstrijd 2018

Finalist Granate Jongeren Poëziewedstrijd 2018

Naamloos

We spraken als vreemden.
We luisterden als bekenden.
We dansten ons door de nacht.
Hoe ouder de avond,
hoe jonger de geest.
Zo was het.
Zo is het.
Zo zal het zijn geweest.
Maar op het punt
van komen en gaan,
dat ging te snel,
zo had je nog geen naam.
En verlieten we elkaar als
vreemden.

Finalist Granate Jongeren Poëziewedstrijd 2018

Tijd

Door het leven sijpelt zij en slijpt
de scherpte tot een zachtheid
Hoor je haar niet huilen?
Zij stroomt over

ons bestaan en deze vlecht
waar wit en zwart en pijn en
vreugde dansen tot zij niet 
te onderscheiden zijn is zij

en immer glijdt zij door
ons allen als het levenssap
dat onze zielen maakt
tot één