De slacht

Laten we dan nu samen een paard gaan slachten,
peinzend en stotterend, maar niet zonder zin.

De spieren en pezen spreken ons toe
en vertellen een verhaal over de verdeling
van kracht door een lichaam.
Men luistert naar de nieren
en longen, die tweelingen zijn
in theorie ten overvloede,
en leert optellen en aftrekken
en voorzichtig rantsoeneren.
Men voelt ook aan de darmen,
die zwanger zijn van gras,
en raakt zo ingewijd in de inwisselbaarheid
van dode en levende dingen.

De meeste aandacht echter gaat uit naar het paardenhart,
dat warm en gevuld als duizend korrels
van granaatappels met kleverig sap
in steeds onregelmatiger wordende stuiptrekkingen
ons iets verraadt over de slacht zelf.

De slacht is een handeling
die entropie verhoogt in het lokale systeem
van het paard, en van het paard
een condensator maakt
om het intellect te koelen.
Het houdt de mens wakker en scherp,
kil genoeg om te lezen.

Het lichaam van het paard is niet langer onderdeel van het paard.
Het lichaam van het paard is het lichaam van de mens.
Het lichaam heeft een oorzaak nodig om te bewegen;

de enige oorzaak is kracht.

Het lichaam van de mens is rijp voor de slacht.