Briefje

Ik probeer je al ik weet niet hoe lang te zeggen
dat ik bij je moet
heel dicht bij je
zoals het binnenste van een granaatappelpitje zich nestelt
in een transportwagen met granaatappels erin.
Zodat ik jouw binnenschild kan zijn
tegen vragen, vragen die jou anders maken
tegen voor de hand liggende zwaarden
die jij je hele leven al probeert te grijpen
maar ze lijken niet naar jou te kijken
maar naar de rest.
Ik zal je moeten helpen.

Je bent als een raceauto
met een afstandsbediening waar de batterij leeg van is.
Je bent onbeïnvloedbaar omdat je batterij leeg is.
Je gaat rennen, schreeuwen, …. omdat je eten nodig hebt.
Maar als je elke keer als ik je eten brengen kom
zegt dat ik weg moet gaan en je dreigt me te gaan bijten
dan ga ik ook weg.
Verga maar
verga maar in je haat
verga maar in de nachtmerries die ik ga dromen over jou
verga ver heel ver zodat ik je nooit ooit meer hoef te zien.

Als ik je weer mag, mis en van je hou dan is het al te laat
Ik kijk op je laatste antwoord geschreven op een briefje:
“sorry, ik ga al.”

© Dagmer Dimer Koolwijk
foto door Anna van Kooij