Tuin van mijn herinneringen

Langs kronkelende begroeide bemoste paadjes,
vind ik het zandweggetje naar de tuin van mijn herinneringen.
In het paviljoen groeit de boom uit mijn kindertijd,
de wortels vinden hun weg naar ondergrondse wateren.
De toppen reiken waar het zonlicht schijnt,
aan een tak groeit een volmaakte granaatappel.
Mijn hand omvat de vrucht en breekt het open.
De glinstering valt op de rode parels.
Ik neem de zaden tot mij, samen worden wij één.
Zoals de herinneringen in mijn geheugen,
geabsorbeerd in de vezels van mijn lijf.
Onderdeel van mij, en toch ver weggestopt.
Soms, dwaal ik terug in mijn geheime tuin,
daar waar ik kind kon zijn.

© Lily Lamei