de geest van zijn gedachtegang
een werk onbegonnen
als een granaatappel
bevrucht met bloeiende bronnen
vermomd
in zijn eigen eindeloze lagen

zwijgt goddelijk
over onontplofte handgranaten
in het duistere van zijn ziel begraven
emotionele detonatie bewaart hij voor later

terwijl we praten sijpelt de nectar uit zijn ogen
elke traan die hij voor een gevallen liefde laat slaakt gestilde schreeuwen onder water
voeten stijgen van de bodem
maar de diepte van zijn hart wilt hij liever
buiten beschouwing laten
aan zijn oppervlakte blijft het stil
dus ik laat hem

© Aida Rizvic