De tocht

Ik ging op bedevaart, op reis
naar mijn binnenste ik.
Ik deed de deur van de kamer
achter me dicht en nam
de bloedbaan naar beneden.
Een vrije val tot in mijn tenen,
na de jubel begon de klim omhoog.
Halverwege kwam ik in ademnood,
zag in de verte mijn hart
zoals ik het nog nooit had gezien.
Er kwam een vrouw met een granaat-
appel in haar hand, een gerichte hak-
beweging van haar mes spleet
hem in tweeën, ‘drink’: zei ze
en bood mij de halve granaat.
Ik dronk mijn hart leeg
en liet het eenzaam achter,
klom omhoog naar boven,
verdwaalde in de wirwar van mijn hoofd
en net toen ik vast dreigde te lopen
in een haarvat, tuimelde ik naar beneden
en kwam mezelf tegen.

We besloten nooit meer op reis te gaan.

© Nanne Nauta