Van een ademlengte

in lange lentezinnen ontkiem je
in bladgroen jouw harmonieën, dirigeer me
mijn haren jouw vioolsnaren, bespeel me
met symfonieën, die mij op hol doen slaan
mijn trommelvlies jouw slagwerk
voor frequenties, die wij alleen verstaan

je hart de vorm van een harp, een concert met
engelengezang in je hartkamers, ik streel je tussen mijn vingers van
laag naar hoog, kreunend – ik mijn handen om je hartslag
je bloed dat ik voel bonzen op het ritme
je adem die ik hoor hijgen op het ritme
een blaasorkest in- en uit je longen, in, uit ademen-

je werpt granaten en plukt de appels aan de bomen
je voert oorlogen in woorden, je vecht voor splinters van akkoorden
en vindt het oh zo zoete fruit
om je ziel weer mee te voeden

© Luna Wicks