Persephoneren

we trekken de bloemen uit de aarde
blazen gaten in de grond
graven met onze stem omlaag

van wie ons in de weg nemen we af
tot ze nog minder te verliezen hebben
dan wij en dan volgen we – door op te jagen
hun angst ons geurspoor
hun radeloosheid ons kompas

als zij niet meer dieper
breken we hun schedels als granaatappels
voeden ons met kloppende adrenaline
schrapen tand op bot gebroken toekomst op

hier willen we zijn
rechtop op de bodem
handen van de oren – ogen open
als iets in ons de zon op zoekt
persephoneer en haal de trekker over
vrees enkel dat wat slechter kan.

© Sander Koolwijk