Granaatappels bij morgenrood

Ik klopte je af, pelde je zacht.
At door, zonder dat ik er bij nadacht.
Je was naar mij toe gerold,
sindsdien was ik je niet meer uit het oog verloren.
Met een bot mes had ik je geprobeerd
in tweeën te delen, maar als geheel
had je mijn principes al weten te doorboren.

Je putte mij uit, met al je pit.
Ik danste onze verschillen warm,
schilderde het donkerrode plafond dagelijks weer wit.
Je verzuurde mijn geloof,
plantte mijn landgoed vol verlangen.
De hemel brak open,
beviel van honderden appelwangen.

Het rollende rood tolde met een snelheid op het zand.
Vliegtuigen schraapten langs mijn mondhoeken,
het gif bereikte mijn verstand.
Ik pakte je op, alwetend waar ik aan begon.
Bij morgenrood schilderde ik warme vegen op mijn witte plafond.

© Teddy Uijttewaal
foto: Elise Borsboom